Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα και αντίστοιχες αρετές

Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα και αντίστοιχες αρετές

Ο χρόνος της επιγείου ζωής κάθε ανθρώπου είναι αναμφισβήτητα ένα ανεκτίμητο δώρο του Θεού. Εν τούτοις πολλοί άνθρωποι της εποχής μας δέν σκέπτονται ποτέ διατί τους εδόθει και πώς πρέπει να το χρησιμοποιούν, ως κατά Χριστόν σοφοί, με το να κάνουν θεάρεστα έργα και να προσεγγίζουν δι αυτών το “καθομοίωσιν” ή ως άσοφοι, με το να κάνουν έργα μισητά στο Θεό, οπότε δι αυτων προετοιμάζουν την αιώνια καταδίκη τους; Αυτό το περί της χρησιμοποιήσεως του επιγείου χρόνου θέμα με απασχόλησε επί πολλά έτη, διότι είχε συνδεθεί στη μνήμη μου μένα εντυπωσιακό και ψυχωφελές περιστατικό, που μου είχε διηγηθή κατεπανάληψιν η αείμνηστη γιαγιά μου, όταν ήμουν μικρός. Κι αυτό σχετίζεται με τις τελευταίες στιγμές της ετοιμοθανάτου αδελφής της, που εχαροπάλευε επί τρεις ημέρες. Στο διάστημα λοιπόν αυτό σηκωνόταν συχνά όρθια επάνω στην επιθανάτια κλίνη της και έστρεφε τα μάτια της προς τον ουρανό, και κάθε φορά που την ερωτούσαν οι γύρω της τι έβλεπέ, αυτή με σπαραγμό απαντούσε: βλέπω πολλά και φοβερά αλλά δεν ημπορώ να τα ειπώ, εκτός από αυτό: χαρά σαυτόν τον άνθρωπο που κάνει καλά έργα.

Άδετο,
σχ.14Χ21,
σελ. 312
Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”