Η κατά Χριστόν και διά τον Χριστόν Ορθόδοξος άσκησις και υπακοή

Ιερομονάχου Ευσεβίου Βίττη

Η κατά Χριστόν και διά τον Χριστόν Ορθόδοξος άσκησις και υπακοή

Η άσκηση είναι θέμα από τα πιο πνευματικά, αλλά και από τα πιο θεμελιώδη και βασικά για την ορθόδοξη πνευματικότητα. Αν και είναι τέτοια η άσκηση, εντούτοις δεν έχει κατανοηθεί όσο πρέπει από την κοινωνία μας σήμερα, αν και λέγεται ορθόδοξη, η σημασία της αλλά ούτε σωστά η εφαρμογή της στην πράξη. Το αποτέλεσμα τόσο της αγνοίας, όσο και της μη σωστής βιώσεως της, είναι η παραγνώριση και ο εξορισμός της ασκήσεως από τη ζωή των πιστών η, αντίθετα, η υπερτίμηση και η υπερβολή της χρήσεως της από κάποιους που διαπνέονται από «ου κατ’ επίγνωσιν ζήλον». Έτσι η αλλιώς εν πάση περιπτώσει χάνει τη λειτουργικότητά της η άσκηση, αλλά και τη γοητεία της. Γιατί, όταν δεν ξέρουμε καθόλου η δεν ξέρουμε σωστά τι είναι άσκηση και ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της, καθώς και το πνεύμα που πρέπει να τη διέπει, τότε υποβαθμίζεται και μεταπίπτει σε μια τυπική διενέργεια ορισμένων πράξεων χωρίς αντίκτυπο στην ψυχή και ουσιαστική συμβολή στην πνευματική ζωή εκείνου η εκείνων που τη διενεργούν. Ο με τέτοιο τρόπο ασκούμενος μένει σε τυφλή εξωτερικότητα, που δεν αντέχει σε κάποια έντονα ερωτηματικά σαν κι αυτό περίπου: «γιατί να κάνω αυτά τα δύσκολα, παράλογα και ακατανόητα πράγματα».